ফুল এপাহ, বৰ ধূনীয়া
ৰদত জিলিকে
বতাহত হালি জালি থাকে
কেতিয়াবা লাজ-লাজকৈ মাতে, আহা বুলি
ওচৰলৈ গলে সুগন্ধিত আকৰ্ষিত হওঁ
মনে নামানে, পাবলৈ ইচ্ছা যায়
ছিঙিবলৈ বিচাৰতেই কাইটে বিন্ধিলে
দুখ পালো, বেজাৰো লাগিল
বেচেৰী ফুলপাহৰনো কি দোষ
সিতো ছিঙিব কোৱা নাছিল, মাতিছিলহে
মোৰেই ভুল
ভাবিলো, ফুল আৰু কেতিয়াওঁ নিছিঙো
....ණ যজ্ঞেশ্বৰ নাথ
No comments:
Post a Comment